கொசுவரூபம்

குறிப்பு: இப்பதிவில் இடம்பெறும் எல்லா கதாபாத்திரங்களும் கற்பனையே (என்று குறிப்பிடுமாறு கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டேன்).

"நுளம்பு மனிதக் குருதியை நுண்ணிய ஊசி போன்ற வாயுறுப்பால் அகத்துறிஞ்சி தனது வயிறு அல்லது கண்டப்பைக்குள் செலுத்தும். கண்டப்பைக்குள் செலுத்தப்பட்ட குருதி, சில நொதியங்கள் சேர்க்கப்பட்டு நுளம்புக்கான உணவாக கண்டப்பையுள் சேகரிக்கப்படும். அதேவேளை மனித உடலில் இருந்து நுளம்பு குருதியை அகத்துறிஞ்சும் போது தனது உமிழ் நீரை மனித உடலுக்குள் பாய்ச்சும்."

படிப்பவர் விக்கித்துப் போகும் அளவிற்கு  விக்கிப்பீடியா வர்ணிக்கும் நுளம்பு தன் வாயுறுப்பால் என்  குருதியை அகத்துறுஞ்சும் துன்பியல் செயல் நான் பிறந்த கி.பி 1982ம் வருடம் முதலே நடந்து கொண்டிருப்பதுதான். நுளம்பு என்பது அறிவியல் புனை கதைகளில் வரும் வேற்று கிரக விலங்கெல்லாம் இல்லை.... நம் இரத்த பந்தமாகிய "கொசு" தான். "கொசுவப் பத்தியெல்லாம் பிளாக் எழுதறான்யா" என்று "சமநோக்கு சன்மார்க்க" விருதுக்கு என்னைச் சிபாரிசு செய்யும் முன் என் கதையைக் கேட்டு விடுங்கள்.

80 டிகிரி வடக்கு தீர்க்க ரேகையும் 23 டிகிரி  கிழக்கு அட்ச ரேகையும் முட்டும் இடத்தில் அமைந்திருக்கும் சைதாப்பேட்டையில் நான் வாசம் செய்வது இந்தச் சமூகம் அறிந்ததே. மேற்படி சைதையில், கொசுக்கள், பதினாறும், மேலும் பல கோடியும் பெற்று பெரு வாழ்வு  வாழ்வது பற்றி அறியாதவர் அறிந்து கொள்க. விடுதியில் நான் சேர்ந்தபொழுதே, ஏற்கனவே இங்கே வாசம் செய்து வந்த அனுபவசாலி நண்பர்கள் கொசுக்களுடனான‌ தங்கள் இரத்த உறவு குறித்து எச்சரிக்கை செய்தனர்.

காந்தியத்தில் நாட்டம் உடையவனாகக் கூறிக்கொள்ளும் நான், சுதேசி மற்றும் அகிம்சாவாதத்*  தயாரிப்பான  குட் நைட் திரவத்தை (* - ஆதாரம்) ஒரு மாதம் உபயோகித்தேன். திரவத்தின் தரத்தாலோ, அல்லது கொசுச் சமூகத்தின் பொங்கல் நோன்பு காரணமாகவோ இரவுகளில் அதிகத் தொந்தரவு இன்றி உறங்க முடிந்த‌து.

நிற்க. மேற்படி நித்திரை சுகம் ஒரு மாதமே நீடித்தது. வீரியம் பெருக்கின‌ கொசுப்படைகள். ரீங்காரமிட்டபடி திசைகள் பலவற்றிலிருந்தும் தாக்கிக் குருதி குடித்தன. சென்னை உஷ்ணத்திலும் போர்வைக்குள் விரைப்பாக உறங்க வேண்டிய நிலை.  பிரமிடுகளுக்குள் சென்று பதனிடலாக்கப்பட்ட எகிப்து மம்மிகளிடமிருந்தே இரத்தம் உறிஞ்சும் திறன் கொண்டவை எங்கள் பகுதி கொசுக்கள். என் போர்வை  வித்தைகள் எம்மாத்திரம்! என் போர்வை வியூகத்தை முறியடிக்க வீரப் போரிட்டுப் போர்வையில் ஆங்காங்கு இரத்தச் சரித்திரம் தெளித்திருந்தன சில கொசுக்கள். சில கொசுக்கள் வெற்றியும் பெற்று என் உடலெங்கும் கலிங்கத்துப் பரணி எழுதிச்சென்றன.

இனியும் பொறுத்தால் இரத்த சோகை  ஏற்படும் (எனக்கு!)  என்றஞ்சி செயலில் இறங்கியதில், முன்பொரு காலத்தில் நான்  நிகழ்த்திய சாதனையை நானே முறியடிக்க நேர்ந்தது. ஆம்....ரங்க நாதன் தெருவில் இறங்கி  யாருடைய காலையும் மிதிக்காமல் சரவணா ஸ்டோர்ஸை அடைந்தேன். கொசுவலை வாங்கினேன். கொசு வலையை அறையின் மத்தியிலே மிகவும் கோலாகலமாய்த் தோரண‌ம் கட்டினேன். இரவு பதினொரு மணி போல் கொசுக் கூடாரத்துக்குள் குடியேறிக் கட்டையைச் சாய்த்தேன்.

சில நிமிடங்களில் உறங்கிப் போனேன். கனவுலகில் சஞ்சரித்திருந்தவன் கைகளில் அரிப்பு ஏற்படவே, சொறிந்து கொள்ள நேர்ந்தது. ஏதோ சரியில்லை என்று ஆழ்மனம் எச்சரித்த‌து.  என்னவென்று புரிந்து கொண்டு கனவுலகில் இருந்து மீண்டு வர இரண்டொரு நிமிடங்கள் பிடித்தன. கண் விழித்துப் பார்த்தால் வலைக்குள் மிதவை வானூர்திகள் போல வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தன கொசுக்கள்.  தூக்கக் கலக்கத்தில் அகிம்சைத் தத்துவம் ஆட்டம் கண்டது. நைட் லாம்ப் வெளிச்சத்தில்  முடிந்த வரை  காவு வாங்கினேன். பின் எழுந்து விளக்கைப் போட்டவன்  அதிர்ந்து போனேன். மானை வேட்டையாடும் ஓநாய்க் கூட்டம் போல கொசு வலையின் வெளிப்புறத்தில் வெறியோடு சூழ்ந்திருந்தன  கொசுக்கள்.  உற்று நோக்கினால் ஒவ்வொன்றும் நம்பியார் போல் கையைப் பிசைந்து கொண்டிருந்தது. பார்ப்பதற்கே திகிலாக இருந்தது. பழையபடி போர்வைக்குள் சரணடைந்தேன்.

நேற்று சில பிரத்தியேக ஏற்பாடுகள் மூலம் கூண்டு போல கொசுவலையைக் கட்டிக் கொண்டேன். நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு நன்கு உறங்கினேன். இன்னும் சில நாட்களில் இந்த அமைப்பையும் இந்தக் கொசுக்கள் ஊடுருவி விடும். இரத்த தானம் செய்ய விரும்புவோர் விண்ணப்பிக்கவும்.

Pictures courtesy:
www.zaidicentre.org 
www.deathbycupcakes01.blogspot.com
www.cartoonstock.com

Venu Lane - The festival of lights

The heart used to thump aloud even as our bus entered the bus stand. From within the bus, I would try to spot mama waiting to receive us. And when we got down from the bus, sister and I would unsuccessfully try hugging him with our little arms. During the long walk to home, mom would ask him if the others had arrived - calling out the names of their brothers and sisters...and we would eagerly listen to his answers. Like any kid, we had our favorites and we were eager to know if they were visiting too. Plus, there was always the undeclared competition as to who arrived first.

The otherwise badly lit streets would pose a romantic appearance with numerous little lamps placed in the porch, steps and parapets - adding to them, the brightly lit faces of the residents. Each street had a couple of relatives or friends who would greet mom as we walked past their homes. Occassionally, we would be stopped by the warning-cries of the kids who had just lit a cracker, sangu-chakram or bushvaanam. Some kids would yell late and the crackers would burst right under our march. Sister and I would stick to the protective heels of mama holding his legs tightly.

When we reached Venu Lane, we would find grandpa anxiously walking between the entrance of the house and the entrance of the street to see if we were arriving, as if we would lose our way if he were not at the street corner to receive us. The hundred meter sprint would start as soon as we reached the street corner. We would run past the neighboring houses. It used to be fun running past uncles, aunts, cousins and stop only at the kitchen - for, it was the most opportune moment to prove to the world that we were the most favorite grandchildren of grandma. When we walked out of the kitchen, we would have a plate full of kachayam, rava laddu, adhirasham, murukku and laddu all of them filled with the expertise of grandma and aunts.

Then it was boasting time with cousins about "first rank", "class leader", "first prize", "new cycle", "new TV", "Rajini movie" etc. As the clock neared 9pm, all the kids would start "the wait" for "chithappa". He was the one who financed our crackers every Deepavali, but he typically arrived late after closing business for the day. During "the wait", everyone would make their demand to me  -  because, I was the one always chosen by chithappa to accompany him to the cracker shop. The big cousins would want saravedi, atom bombs and onion bombs. The slightly younger ones would want lakshmi vedi, kurivi vedi, double shot and seven shot. While, saattai, maththaappu, sangu-sakkaram, bushvanam would be recommended for the younger ones. Used to sleeping by 8pm on school days, I would find it hard to keep my eye-lids open until chithappa arrived. But all the sleep would vanish the moment he beeped the horns of his bike.

At the cracker shop, the shop-keepers would recommend all the new arrivals...though tempted to buy them, I would stick to the demand list given to me, recalling who wanted what. When I was done calling out my list, chithappa would add some of his childhood favorites like bijili vedi, snake pills, cartoon creepers and the forbidden ones - that is, rockets -  the ones that my big cousins wanted but would not ask for - fearing the wrath of the elders in the family. Back home, someone would take the cracker box and put it securely on the loft. I would ask mama to check if the box had maththaappu, then I would ask him how many packets of saattai were there, then I would say we missed bushvaanam. Understanding my intention, a pack of maththaappu would be given for immediate entertainment.

In the meanwhile another young group would have opened the mehandi desk, trying out designs from simple initials to Eiffel tower to complex geometry in the palms and feet. Kids running behind the elders to have their backs rendered the luxurious service of 'itching' which would have been made difficult by the mehandi decors.

Then would start the big fight to find a place for everyone to sleep. I would demand a place next to grandma or grandpa and also next to my favorite cousin. All the pranks for only a few minutes as I would have already crossed my stay-awake-threshold. On the morning of Deepavali, (read "3am"), the house would be in a busy mode. Some would have already gotten ready, some would be drenched in oil waiting to take bath and some would already be taking bath. Among the kids, there would be this big race to take bath first - for - the one to take bath first had the privilege to light the first firework. But that involved an opportunity cost - kids were given oil bath by one among the aunts or grandma who took turns. I used to be scared of being given bath by big aunt - for - she did a thorough job - clutching the hairs as if one would become bald after the bath. During the course of the bath she would declare that she was going to wash off all the melanin. So, I preferred waiting for grandma's turn and sometimes pulled her out of kitchen to take up the all important job of bathing me first.

After a short innings with the light-weight crackers, it would be time to wait for grandpa to give us our new dresses. Then it would be time to go around the street flaunting our new dresses. After this ramp-walk, it would be time to watch the big kids perform their challenging act of bursting the heavy-weight crackers. When no one was watching, they would secretly bring a bottle(the launch pad) and start launching the rockets. Some rockets used to take diversion and traverse through neighboring houses and some used to land on nearby roofs. By this time, someone among the elders would have sensed the mischief and come out to ban further launches. The big kids would be condemned for violating the ballistic missile treaty and chithappa would be blamed for funding the rockets. The missile launches having been banned, it would then be time for the atom and onion bombs. Grandma would shout at us saying that one of these bombs would collapse the house. She did this every Deepavali. But the house stayed intact everytime.

Amidst the state of chaos, breakfast, tea-time and lunch would happen as scheduled. It is difficult to imagine how the elders in the family kept track of who had taken breakfast/lunch and who was yet to take food. Someone or other ensured that the kids were fed. It used to be gala time through out the day with no restriction on what to eat and where to go. At the fall of night, grandma would ask all of us to gather and perform the "drishti" ritual fearing that someone would have jinxed our togetherness.

The time to start packing would eventually arrive. One by one, uncles, aunts and cousins would start leaving. Those were the saddest moments at that young age. The next vacation would seem far far away. We would exchange parting gifts from our exclusive collectibles like chocolate wrapper, colour buttons, 2paise coin, spiderman sticker, etc. The next working day, we would be in a different world dressed up in school uniform and worrying about homeworks and recounting the Deepavali celebration to our friends in school. The only solace used to be that Kaarthikai deepam would give an opportunity to relive those moments in a miniature.

pictures courtesy: 
http://www.pathikbhatt.com/2011/india-diwali-satellite-image-real-or-fake/
http://www.apollolife.com/HealthyLiving/EnvironmentalHealthGreenLiving/LightUpAnEcoFriendlyDiwali.aspx

An evolving memoir

"There is a disadvantage with being punctual, especially, when you are an exception in a group that loathes timeliness. Thankfully, our meeting point this time was a bookshop. I could remain engrossed in the infinite number of pages, until my friends showed up. I picked a book titled "The proximity of love". I gave it a quick glance and kept it back. I wondered how many bad books had good titles. I heard a voice from behind that said - "Have you ever wondered that there might be good books, that unfortunately, had bad titles? They go unnoticed".

I stopped reading at this point. I kept the notebook with me and gave a new one to Reva.

"Nice beginning Rev, why don't you write something about Dora?"

"Dora and Boots?"

"Yeah...Dora, Boots, Isa, Swiper..."

Reva went back into her room dancing all the way. Obvioulsy, she was elated at having written her first story. But...I sat there shocked. It didn't take me long to grow restless. I texted Navi to return from gym as soon as possible.

When Navi returned, Reva had already slept. I showed the story to Navi. He read a few lines and said, "Hey, this is our story. Are you into story-writing now? Isn't this Rev's hand-writing?"

"I am not writing any story...this was written by Rev herself."

"Really?"

He seemed proud and said, "But, you seem to be very unhappy about it?"

"Well, I am surprised that you aren't surprised. I was shocked when I read it."

"...because, our 5 year old has got an IQ that is beyond her age?"

"No! I know...I mean, we sort of expected that...but how did she know about our first meeting?"

"I thought, you might have told her."

"Are you kidding?"

He took the notebook and read a few more lines again. "Are you sure this is our story? It kind of sounds like anyone's story."

"And you think it is cool that a 5 year old writes on a subject like this?"

"Come on Nance...don't freak out."

"She has even used the exact same name for the book. It is as if she has written it directly from my memory."

He went through the two pages fully.

"Nance, did you notice this...the story is as if it is completely from your point of view. I mean, there is nothing about my side of life. There is no part in the story where I appear alone. It is either you or both of us together."

He looked serious for the first time. I grabbed the notebook and quickly went through it for the Nth time.

"Ok, so, you didn't tell her the story. Is it possible that she might have read it somewhere? May be you have written it down somewhere?"

"No."

"....."

"What do you think it means?"

"Could it mean that clones inherit memory as well? I know, I am not talking like a scientist,...but, probably she has inherited your memory."

"How is that possible?"

"You know...there are known unknowns and there are unknown unknowns!!"

"...."

"Why don't we call Rom?"

***********

We were at Dr.Rom's lab next morning. We waited for his reaction as he read the story.

"hmm...I am happy that she is turning out to be brilliant, as expected. But, I am as surprised as you are.", he said.

"Navi thinks she might have probably inherited my memory."

Rom smiled and said, "Well...he tried to sell that idea to me as well and I honestly like that theory. But, I am not able to think of a phenomenon to explain that."

There was a brief moment of silence.

"What do we do now Rom?"

"I think, there is nothing to be scared of. We expected such developments, well before we got started. Didn't we?"

"I am afraid that this could get dangerous."

"Not as long as we are watchful and continue to keep this as a secret. Don't get worked up. Let us wait for sometime before we decide anything."

"And then..."

"...if you really want me to tell you what I think..." he hesitated a moment and continued "...we may have to terminate the project."

"You mean.."

"Yes."

As we were about to leave, Rom said, "Guys, cool down and keep quiet."

***********

On our way back to home, my thoughts shuttled between the emotions of a mother and the resolve of a scientist. I hoped that there won't be any more surprises.

When we reached home, Reva ran to me and showed her next story. The beginning lines were:

"We were at Dr.Rom's lab next morning."

I showed it to Navi and said, "I think it is more than just memory inheritance".

*********** 

The 49th post

Dear friends and followers, there are totally 54 posts in this blog now. 3 of them written by my friend Suresh (aka Subi), and 2 posts that have no real content. So, practically this is my 49th post. 49 posts in about 3 years is not a big achievement at all, but it is a good point to look back and analyze a bit.

(You can click on the images below to see them better).

Subject range and stats

In these 49 posts, I have attempted travelogues, humor, suspense, romance, poems, eco-gyan, movie reviews, personal musings and even history based fiction. Some of these posts received wide attention and a few of them did not gain any attention at all.

Though I have tried to balance between Thamizh and English, number-wise, there are more posts in English. For a good number of my readers Thamizh was not the second language in school and so they have trouble reading Thamizh. I had to retain their readership!! Plus, my humor is contrived - except in a couple of posts that I wrote immediately after reading "Three men in a boat". The contrived humor works out better in English (Of course, you may argue that it doesn't work out anyways).

I have not ventured into any social issues and 'should-be-discussing' topics. That would require assessing all sides of such issues and being able to come to a conclusion. I should be able to do it, when I have made myself knowledgeable enough.

The popular ones

"Kaadhalagikk kasindhurugi" has received the maximum number of page views. I myself have read it many times. Even if my own page views are subtracted, I think it would still top the list.


Going by the number of comments (after subtracting my own comments), the top 3 are:

Busy for nothing (13 comments) - Some of these were greetings and not comments on the post.

Love and my first blabbering post (13 comments) - This was my first major success.

Kaadhalgikk kasindhuriugi (11 comments)

My picks

I have a special liking for the 3 posts below. They have unearthed old memories for some of the readers and helped them relive those cherished moments:

The one on dad's retirement

Yeh tumhari meri baathein

Venu Lane - Biodiversity hot spot

Traffic inflow and stats

I don't consider myself a good writer (not after reading posts by Seralathan (serious writing) and Jaya Madhavan (humor)). Further, I write mostly about what I have been through, what I think, what I want to be. When there is so much of "I", my writing may be of interest only to my close friends. So, I have some hesitation in publicizing my blog.

To begin with, most of my readers were my close friends, then it extended to a few co-workers. Only a very few followers are strangers to me. Thus, my readers circle is very small. A small number of people have dropped in, to read just one or two posts.

Some friends have helped to extend the readership by forwarding links through mails and facebook. I was surprised to see traffic flowing in from countries like Russia and Ukraine where I have no friends (unless Veerabahu was ever posted there for one or more of his frequent foreign assignments).

I have some traffic flowing in through Seralathan's books review blog. That may be natural because, some people who know him are likely to have known me as well. But, I was surprised to see traffic flowing in via talesofthewanderlust (Madan) and some-sensible-nonsenses (Divya). I should thank Seral, Madan and Divya for extending the readership of my blog by listing it in the list of blogs they follow.

Some traffic comes in accidentally too. Have a look at some of the key words that lead people to my blog:

Visitors trend:

I used to receive comments from many friends. Marriage and parenthood has made some of them busy (that is not a complaint :) ). It is a pleasant surprise when some of them comment after a big gap, that gives me assurance that they still visit my blog.

Anyways, not all of my readers leave comments in the blog itself. For various reasons, some friends talk to me over phone, some of them mail their comments and some give feedback when they meet me. Some of them share their own experiences and memoirs with me. Interestingly, there are some good writers among them, but they do not maintain a blog or are inconsistent. I have tried encouraging them to write as that is one way to get better - that and reading more.

I have also got a few good critics who pat me when I write well, tell me when I could have done better and advise me even on the font size.

Looking at the stats, the page views seem to be picking up in 2012.

Overall, I am pleased with how it's going. A couple of friends have suggested that my writing is going to the next level. That is definitely encouraging. Thanks for the continuing support folks. I love you all.

The break

The reason for this 'looking back' analysis even before reaching the 50th post is because I plan to take a mini-break giving myself some time to prepare for the exams (2oth May). Because, once I plan to write on something, it begins to occupy a corner in the mind and creates restlessness. Sometimes, many pieces run at the back of the mind at the same time. That is an unwanted luxury with exams around.

A compelling reason may arise pushing me to change my mind in a hurry and break the break as well. The 50st post might not be far away. Hopefully, Sachin would have scored his 100th hundred by then!

Venu Lane - The bio-diversity hotspot

My maternal grandparents' house, built with bricks was never coated with cement or paint on the outside. The rooms, except the hall, were roofed with terracotta tiles. Such an architecture inherently provided with lot of crevices, clefts and other 'thesaurus'eous openings. Perfect setting to house all verities of arthropodians. Arthropodians, aren't just another groups of 'podians', they do have intimidating features.

Along with the arthropods, there were other creatures: the 4-legged, the 8-legged and the 5-legged (a differently-abled cockroach who lost a leg in an encounter with grandma). There were also the multipedes, centipedes and even wikipedes ("Wiki" is a Hawaiian word meaning "fast" or "quick"). There were so many of them that we did not even have to install an antenna when the house got its first TV. There was no need when all those arthropods had at least two antennae each.

There was one room that wouldn't allow sunlight. The hall had an attic which served as a dump yard for old vessels, audio cassettes ("Parashakthi" kadhai vasanam and the likes), outdated medicines and "Soviet" magazine issues from the days of Stalin and Lenin. Also, anything that I wanted to hide from my little sister was thrown into the attic. It basically supported 9 families of rodents, 1 cat, its visitors and many colonies of termites among others. Occasionally, my uncle too.

There was a garden behind the house which was the abode of many creepy creepers - a water melon plant and snakes inclusive. Actually, 'garden' is a overstatement for what we had. Drumstick trees, few shrubs of shoe-flower, pumpkin creepers - were all that grandpa would classify. Rest were wild herbs and grass and he gave them different names on different occasions. The snakes were real though.

Considering that I spent most of my vacations as a kid at the said house, I had enough experiences to write an entire series of "Night of the scorpion and others Inc" unlike Nissim Ezekiel who stopped with just the one poem. Probably I would have started with 'The night of the angry ant':

I remember the night when I

was stung by an ant. One hour

of power-cut had driven him

to circle beneath the candle light.

More candles, one torch light,

more insects and the endless power-cut.

Yet to be enrolled in school

I had no homework nor sense.

Boredom caught me and I

tried to trap the ant

under a geometry box

(which was not mine).

Upon release, the angry ant

bit my little finger.

Tears down my eyes

and a red fluid down my finger

(for I was seeing blood

for the first time),

I turned and twisted in pain

singing 'why this kolaveri'.

My angry aunt killed

the angry ant and she

covered my finger with a cloth.

The bleeding stopped

and the pain subsided.

Did I stop crying?

No! Not until I was given a banana.

When the power was back

I saw the dead ant being carried

by its men while I

was still eating the banana.

It wasn't just about the nights anyway. In the mornings, we had a pack of monkeys visiting the locality at regular timings. If the monkeys crossed east-west, the time was 7am. If they crossed west-east, the time was 4pm. If they did not turn up - 'Ekathasi' celebration in local temple (which meant they did not have to visit our garden for food). One day, when my little sister was sleeping in the cradle and we were busy in the kitchen, a monkey had come into the house and was checking out the cradle. We had to shoo-shoo it, least my sister would have grown up to be the female version of Mowgli or 'Elizabeth of the jungle'. Only slightly different from how she grew up in my company.

Grandpa's house had a wide assortment of slippers though no one in the house wore them while in town. But at the mere sight of a mouse, each one would swing their favorite slipper. They rarely hit a mouse and only ended up hitting each other. The mice and myself had lot of fun.

While sleeping, grandma would spread the mats leaving a small margin between the wall and the mat. That margin was to be the undeclared wildlife corridor. The nocturnal insects would use it as a freeway without having to interfere with the sleep process of us, humans. But, occasionally we used to have man-insect encounter...like when a cockroach decided to take the road not taken and crawled over the over-bridge which was my arm. That was when, I used my well-trained shriek. Chorus by little sister. It was in this encounter that the above said cockroach became differently-abled due to grandma's angst. (In daylight, it would not have been handicapped...it would have been simply dead).

It wasn't just about fear and adventure though. There was the joy of capturing jewel beetles (பொன் வண்டு) in match boxes; feeding sparrows; following the squirrels; watching the garden lizard hoping it would change colors like a chameleon; feeding dead beetles to ants; planting mango seed; urinating on it hoping it would grow fast; even waiting for 4pm for the evening parade of the monkey pack.

Eventually we grew up, technology advanced and a sense of hygiene took over. The garden was relatively cleaned up, the trees were pruned. These days, the monkey population has migrated elsewhere, sparrows are not to be seen, squirrels are rare. The crevices and clefts are still there in lesser numbers. The fear of scorpions and centipedes is also still there, though I believe they have already departed us.

My nieces and nephews do not visit the house much and they don't believe my stories. What a pity!!

(post script: "Venu Lane" is the name of the street in which my maternal grandparents lived. I plan to write occasionally, based on my experiences from the days in Venu Lane).

(picture courtesy: http://www.ourhabitatgarden.org/creatures/insect-creatures.html)

Sans principle

image courtesy: http://www.gettyimages.in

I was in the railway station waiting for the train to arrive. There were others in the platform, waiting anxiously. To remain calm when there is just three minutes to the scheduled arrival time of the train, requires one of the following to be true - 1. You are into Zen 2. You are so used to Southern railways 3. You are plain lazy. In my case, it was a mix of the three in the reverse order - in descending percentages. I was looking at one of the railway employees as he went through his daily chores on the tracks. I lost sight of him after few minutes. There was no train yet. A strange feeling crept into my mind, that the train might have arrived in another platform while I was following the man in blue and that I might have missed the train. It was then that I became conscious of the stinking conditions. The smell gave me the assurance that I was in real life waiting in the right platform. If you have watched 'Inception', you would understand if I call it my "Totem".

The auto-voice in railway PA system kept requesting passengers' attention with the trademark 'diding diding' sound. In a fraction of seconds, the train made its grand entry. I looked for the name board and confirmed that it was the train I was to take. People were running hitherto tither to to occupy the seats already reserved for them. I nonchalantly waited for coach D6. When the train stopped, D6 was right in front of me. I looked for my name in the name chart. It was there. Still, I knew I would feel comfortable only after the TTE had checked my ticket. I stepped in.

I knew where to find seat 97. I found it, but a lady was already seated there. That did not surprise me anyways. People board reserved compartments with highly optimistic hopes that someone somewhere would miss the train and destiny in collusion with the TTE would gift them such seats. But my aggressor had to find luck elsewhere because, 'Catching the train on time' runs in my blood, except on occasions when I miss a train. I had to tell her that 97 was my seat. She must have understood, but still she asked me if I had a reservation. After I gave the 'Indian affirmative' - that is - shaking the head up and down, she rose and let me perch. All the seats in my vicinity were occupied. The lady must have shifted to another coach...I thought.

In a few moments the train had started moving. People were sill trying to figure their seats mostly because those with unreserved tickets were still continuing their 'Occupy Empty Seats' movement. After some negotiations and sub-reservations, the population settled down, leaving some of the 'unreserved' travelers "seat-less in Seat-tle". I wanted to avoid assessing the demography of the standing travelers and decided to quickly immerse into a book I had brought.

Even as I was totally into the book, going through the chapters, I was aware of the commotions of a usual train journey. The sharing of biscuits, ground nuts, magazines, political ideologies, tourism guidelines, mutual care-taking of the seat for the toilet-goers. I reluctantly looked up after sometime and instinctively started assessing the travelers. I could see about 12 people standing near the doors, the vestibules and the pathways - women in late forties and sixties, school going kids and physically weak men. There were others whom I could not see from where I was seated.

The gentleman sitting opposite to me - must have been around 60 years of age - got up and went in the direction of the toilet. All of a sudden, the aggressor lady was back and she took the seat. In a moment she fell asleep...or acted so. I wondered what the gentleman was going to do when he returned. Would he wake her up and claim his seat back? After waiting for about five minutes, I went back into the book. But, my brain started working on the ideology dilemma - yet again.

People know very well that, on a Saturday, a train between Coimbatore and Chennai was going to be full. They are well aware that they are likely to travel the entire journey standing. Still, they opt to take the train even without a reservation. They may or may not know that boarding a reserved coach is a punishable offence. Those who board in spite of knowing it, do so hoping that the TTE would be benevolent. I wonder if they ever consider that the TTE, in letting them travel, fails in the duty he is paid for.

Do the old men, women and the children choose the option out of choice or out of compulsion? Do they have jobs and functions to be attended that are more important than the pain of a standing journey. I wonder whether I should get up and offer them my seat. Should I impose the burden of their irrational action, upon me in spite of having spent many minutes planning the journey and paying the extra cost for reservation?

Then I think about their possible compelling situations. It may have been a last minute plan change, it may have been an emergency. Theirs, may be a choice between having to travel standing in the bus or travel standing in the train. The choice may be between the price of bus ticket and train ticket. Or, it could be a case of having missed the previous train.

While I was into the above thoughts, I noticed that the gentleman had returned and he was standing near the door. The lady woke up for a moment, saw that the gentleman was standing at the door. He was not looking at her. She took him for granted and went back to sleep. The sixty year old man, seemed to have decided to sacrifice a few minutes of his travel time for the seemingly tired 40 year old woman. This man, was much elder to me. He had a reserved ticket with him. So, I thought I would be right in offering him my seat. I made up my mind, got up and went to him and asked him to take my seat. He took it readily, which meant, he badly wanted to be seated, but still was being noble in not waking up the lady. May be he was reminded of his daughter.

Many times it is difficult to choose if one should act like an individualist or communist or realist or communitarian or idealist. It is simpler to go by instinct - sans principles.

குறுக்கெழுத்துப் புதிர்

புதிருக்குள் செல்லும் முன்..

அனைவருக்கும் பொங்கல் வாழ்த்துகள்!

குரு(க்கள்) வணக்கம்:

1) பிற கல்லூரி மாணவர்கள் மூக்கின் மீது விரல் வைக்கும் அளவிற்குக் 'கட்டப்' பஞ்சாயத்து நடத்திய  பூபேஷிற்கு.

2) நலம் விசாரிப்பது போல், கட்டமில்லாமல் ஓரிரு குறிப்புகள் கொடுத்து என்னைக் 'கட்டம்' கட்டும் வீருவிற்கு.

3) "நான் உன்கிட்ட நிறைய எதிர்பார்த்தேன்", என்று தான் 'கட்டிய' புதிரில் மாட்டிக்கொண்டு விழித்த என்னைக் குட்டிய சேரலிற்கு.

பின்னூட்டக் குறிப்பு:(about comments)

    தாராளமாய் நீங்கள் கண்டுபிடிக்கும் ஒவ்வொரு குறிப்பையும் போடலாம்; சந்தேகங்களையும் கேட்கலாம்.  நான் 'தணிக்கை' செய்த பின், தனிப்பட்ட முறையிலோ அல்லது பின்னூட்டப் பகுதியிலோ பதில் அளிக்கிறேன். இதனால் மற்றவருக்கும் தொந்தரவு இல்லை, உங்களுக்கும் உதவியாய் இருக்கும்.

ஆபீஸ் செலவில் அச்செடுத்து, சாவகாசமாய் வீட்டில் அமர்ந்து விடையளிக்கும் வசதிக்கு இந்த இணைப்பு: (ஒரே தாளின் இரு புறங்களிலும் அச்செடுக்கும் நல்லோருக்கு நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள்):

1) கட்டம் 2) குறிப்புகள்

இனி..

இடமிருந்து வலம்:

  1. தமிழ், संस्कृतं, తెలుగు, ಕನ್ನಡ எட்டிய தகுதி (4)

  3. போதை மரம் (2)

  4. தானே வரும் முன் அறிவிப்பு; சுய விளம்பரமன்று (3,4)

  5. உச்சி வெயிலுக்கு உச்சியில் சோலை. குறிப்பு: ஆதியை நீட்டுக (6)

  7. விகாரமில்லாத ஜென்மம் (2)

  8. பாதுகாப்புக்கு உருவாக்கு (2)

10. ராமராஜன் கையில் இசைக்கும், விசைக்கும் (2)

11. நுனிப்புல் மேய்ச்சலால் நிறையவில்லை இந்தப் பாத்திரம் (5)

15. செடியில் வெடித்தது; அதில் பாதி முகத்தில் தெரியுது (2)

19. இனி இவர் ஸ்பெயினில் விளையாட மாட்டார் (3)

21. வசைப்பது தீனிப் பண்டாரம்! அசைப்பது? (6)

24. தகர வரிசையில் பணிப்பெண் (2)

மேலிருந்து கீழ்:

  1. நீதிக் கம்பு; வளைந்தால் வம்பு (4)

  2. சமையலில் ஒருவித மயக்கம் (3)

  3. ஒரு கை சுழற்ற, ஒரு கால் சுழலும் (5)

  4. புதியனவற்றில் வற்றாமல் (3)

  6. முண்டாசுப் பாட்டு: கோதுமைக்கு இந்நதியில் இலை ஒன்றும் இல்லை (3,4)

12. தேர்வில் ஜெயம் எப்பொழுது? வள்ளுவ நெறியில் நிற்க. (3,2)

14. அரை நிர்வாணப் பக்கிரி "மாட்டேன்!" என்கிறார். (6)

15. அரிசில் என்னும் ஆறைக் கடந்தால் சேர்வோம் பழைய சோழர் தலைநகரம். (4)

18. அடிபட்டால் வலிக்கும், பூதங்களில் ஒன்றைப் போல (2)

20. பயணிக்கப் பயன்படும் (3)

21. திருவண்ணாமலை உள்ளே கிடைக்கும் நீர்த் துளி (3)

22. முக்கடவுள் கொள்கையில் முதல் கடவுள் (2)

வலமிருந்து இடம்:

  9. கிலோ கிராம் வார இதழ், கண்டு கொள்ளாதீர்கள்! (2)

12. வரலாறு கூறும் அசைக்க முடியாத ஆதாரம்! (5)

13. ஏமாற்றுபவரே! ஏமாளியின் காதில் பெண்! (2)

14. பாட்டி முதல் பாக்யராஜ் வரை, கதையின் ஆரம்பம் (2)

16. நீதி நூல்கள் காட்டிய வழி (4)

17. கற்கால ஆடை, இலை! இக்கால ஆடை? (2)

23. பெரும்பாலான இஸ்லாமியக் கொடிகளில் காயும் (5)

25. அன்னக்கிளி கல்யாணத்தில் ஊருக்கே இந்த விருந்து (4,2)

கீழிருந்து மேல்:

  7. மரத்தோடு ஒட்டிய உறவு (3)

11. மழைப் பொழுதில் பூமி நோக்கி விரியும் பூ (2)

13. உலகமயமாக்கலை முதல் அடியிலேயே சொன்ன சங்ககால ஜோசியர் மரியாதையின்றி (6)

17. நெல்லையப்பர் கோயில் அருகே, "விளக்கை அணை! கம்பெனி ரகசியம் தெரிஞ்சுரப் போகுது!" (5,2)

25. இந்த இலக்கம் பயணிகளின் கவனத்திற்கு (3,2)


விடைகள் இங்கே...
கட்டமும் ஆக்கமும்: சுபி 

சிலை வழி மேவும் உளி ஒலி தேடி - II

நவம்பர் 2011ல் நாங்கள் சென்றிருந்த சோழர்களின் கோயில்களைப்பற்றிய பயணத்தொடரின் இரண்டாம் பாகம் இது. (முதல் பாகம் இங்கே). நண்பன் வீரபாகுவின் யோசனைப்படி வரலாற்றுடன் கற்பனையைப் புனைந்து இப்பகுதியை எழுதியுள்ளேன். அதிக நேரம் செலவிட முடியாததால் குறைந்த அளவே ஆரய்ச்சி செய்ய முடிந்தது.எனவே தரம் எதிர்பார்க்க வேண்டாம். இந்தக் கதை பெரும்பாலும் கற்பனையே. விக்கிப்பீடியா மூலம் சேகரித்த செய்திகளை BOLD செய்துள்ளேன். (Click on the images to see a larger picture).

---------------------------------------------------------------------------------
அத்தியாயம் - 1

"ராஜ ராஜனே! இலங்கைப் பயணம் நல்ல படியாக முடிந்ததென்று கேள்விப்பட்டேன். மிக்க மகிழ்ச்சி".

"ஆம் மாமா. அங்கே நடந்த ஒரு சம்பவம் பற்றி, பிரதான அமைச்சர் என்ற முறையில் நான் உங்களிடம் ஆலோசனை செய்ய விரும்புகிறேன்".

"நல்லது"

"பயணத்தில் ஒரு இரவு புத்த மடம் ஒன்றில் தங்க நேர்ந்தது. அன்று நான் கண்ட கனவு என்னை மிகவும் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியுள்ளது"

"என்ன கனவோ?"

"இப்போது சிறு சிறு காட்சிகள் மட்டுமே நினைவில் உள்ளன....நம் தலை நகருக்குள் யானைகள் நிறைய நுழைகின்றன. அதில் ஒரு யானை இந்திரனின் ஐராவதம் போல் வெண்மையாய் இருக்கிறது. மதம் கொண்டது போல் தெரிகிறது. மக்கள் என்னைத் தேடுகின்றனர். என்னைப் போன்ற ஒருவன் - அது நிச்சயம் நானில்லை - ஒரு சிங்கத்தில் ஏறி வருகின்றான். அவன் பின்னே பல சிங்கங்கள் பாய்ந்து வருகின்றன. ஒரு சிங்கம் ஒரு யானையைத் தாக்குகின்றது. சுற்றிலும் போர் காட்சிகள் போல் தோன்றுகின்றது. ஆனால் போர்க்களத்தில் இல்லாமல் நாட்டிற்குள் அப்பாவி மக்களைத்தாக்கும் விதத்தில் நடக்கிறது. மீன் கொடியைப் பார்த்ததாகவும் ஞாபகம். ஆனால் நிச்சயமாகக் கூற முடியவில்லை".

"களைப்பின் காரணமாக ஏற்பட்ட அர்த்தமற்ற கனவாக இருக்க வேண்டும். இது பற்றி கவலை கொள்ள வேண்டாம்".

"எதற்கும் கணியனாரிடம் ஒரு வார்த்தை கேட்டு விடலாம் என எண்ணினேன்"

"மன்னர் என்னை மன்னிக்க வேண்டும்! உங்கள் நம்பிக்கை, படை பலத்தைக் காட்டிலும் வான சாஸ்திரத்தில் நாளுக்கு நாள் வலுக்கிறது. பிரதான அமைச்சர் என்ற முறையில் எனக்கு இதில் ஒப்புதல் இல்லை. அதற்கு மேல் உங்கள் விருப்பம்".

"......................."

"புறப்படும் முன், ராஜாதி ராஜன் பற்றி, அறிந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்".

"நிச்சயம்...இன்னும் கொஞ்சம் தன்னம்பிக்கை தேவை. மற்ற விசயங்களை விரைவில் கற்றுக் கொள்வான் என்று நம்புகிறேன். இளவரசர் குலோத்துங்கனுக்குத் தங்கள் குமாரனின் துணை மிகவும் அவசியம். ராஜாதி ராஜனிடம் தஞ்சைப் பகுதியை ஒப்படைக்கலாம் என இருக்கிறேன்".

"நல்லது, நான் வருகிறேன்".
---------------------------------------------------------------------------------

அத்தியாயம் - 2

Ram was in deep thoughts after the phone call.

"Qui est-ce Ram?"

"Chidhambaram uncle"

"It was a long call. quelque chose de sérieux?"

"No..not serious. Actually, I am not sure. He didn't say so.."

"But you seem worried"

"Not worried...he is asking me if we could come to India"

"When?"

"As soon as possible. He is worried about dad. Things are getting worse in Lanka"

"Any new developments?"

"..the rebel groups are getting stronger..but seems the violence has increased. Lots of Tamils are fleeing to Tamil Nadu"

"I see.."

"Will you be able to take leave for about 2 weeks? Anyways, we have been planning a trip for about a year now".

"Let me check. What about you?"

"I have to go anyway - even if it means going on unpaid leave. The plan is that uncle will talk to the people in Mattakalappu to bring dad with them. The idea is, dad will somehow be brought to Tanjore by the time we reach there."

"ok..are you planning to bring him here?"

"It will be difficult to arrange for Visa that quick. It will be even more difficult to convince dad."

"Of course! He wants to be with your people"

"Yes..! God, I don't know if we really have our people there. Let us worry about bringing him later."

Senta held his hands as if to say 'things will be fine'.

"and...Senta, since Manga is here in Paris, I thought of taking him along with us. He wanted to see the temples."

"bien.."

"good...and Senta, I think I better tell you something that I haven't told you before"

"What? Don't tell me you have a lady love there!"

He smiled and continued.."The main reason why uncle is asking me to come there is to sort out a land problem...the land is in my name"

"I see!!"

"Yeah...it is a small piece of land in a place called Thaaraasuram - a small town. It is next to a temple - built by the Cholas."

"So, your supposedly forefathers did leave you something!"

"Senta..please! I have told you that I don't believe my dad's stories. The society has branched out so much and I have only a small piece of land there. I do not know if dad inherited it as a Chola descendant or through some corrupt moneylender".

"Hey..I was just kidding! You should develop a sens de l'humour".

"Seems the government is trying to buy up the land for some road construction. Uncle thinks I can use some influence and stop it".

"Why would you stop a road construction?"

"To preserve the temple - my dad and the family is so attached to the temple even though some of them do not believe in the Chola lineage story".

"What do you think?"

"I don't know. I do not want to disappoint dad. The land is in my name because he somehow believes that I will preserve it"

"All of it sounds too dramatic to me. Anyways, what influence do you have in India? As such you are a no body in Paris!"

"Right. But Manga could probably do something."

"Ram..what can a Filipino do in India?"

"A Filipino in the World Heritage Committee of UNESCO could do something. And I believe, the temple does deserve Manga's attention"

"Wow! If I am thinking what you are thinking...then Mr.Ram does have a plan. intelligentes!"

"Merci.."

---------------------------------------------------------------------------------
அத்தியாயம் - 3

"கணியனாரே, உங்களுக்குக்காகத் தான் காத்திருக்கிறேன். அமருங்கள்."

"மன்னா! நீங்கள் கூறிய கனவுகள் பற்றி கனவு சாஸ்திர நூல்களில் ஆராய்ந்தேன். நாட்டிற்குத் தீமை விளைய இருக்கிறது என்பதைக் கணிக்க முடிகிறது. அது போராகவும் இருக்கலாம். அல்லது பஞ்சமாகவும் இருக்கலாம்."

"அந்த அளவிற்கு என்னாலும் கணிக்க முடிந்தது. யானைகளுக்கும் சிங்கங்களுக்கும்...என்ன அர்த்தம்?"

"இலங்கையில் இருக்கும் கரையர் சமூகத்தின் சின்னம் யானை என்பதும், அவர்கள் தற்போது நம்முடன் நட்புறவோடு இல்லை என்பதும் உங்கள் மூலம் நான் அறிந்தது. இலங்கையில் நமக்கு ஆதரவாக இருக்கும் மன்னர்கள் சிங்கத்தைச் சின்னமாகக் கொண்டவர்கள் என்பதும் நாம் அறிந்ததே. ஒரு வேளை கரையர்கள் பாண்டியர்களுடன் சேர்ந்து நம்மைத் தாக்க வருவதற்கான் அறிகுறியாக இருக்கலாம் இக்கனவு."

"அப்படியா!..ம்ம்..சரி..குலோத்துங்கன் பற்றியும் ராஜாதி ராஜன் பற்றியும் கேட்டிருந்தேனே."

"ஆம் மன்னா! இளவரசரின் பிறப்பு நேரப்படி, அவர் சோழப்பேரரசை ஆள்வதில் தடை ஒன்றும் இல்லை, ஆனால் சமீபத்தில் நடக்கவிருக்கும் தீமை ஒன்றில் இருந்து அவரைக் காக்க வேண்டும். பிரதான அமைச்சரின் குமாரனின் பிறப்பு நேரப்படி,அவருக்கும் நாட்டை ஆளும் அம்சம் இருக்கிறது."

"இளையவன் பற்றியும் உங்களிடம் கேட்க வேண்டும். அவசரம் இல்லை. இப்போது போய் வாருங்கள்."

--------

"மன்னருக்கு வணக்கம்!"

"வணக்கம் ஸ்தபதியாரே..."

"நற்செய்தியோடு வந்திருக்கிறேன் மன்னா!"

"தாராசுரம் சென்று வந்தீரா?"

"ஆம் மன்னா! ஐராவதம் சாப விமோசனம் பெற்றதாகக் கூறப்படும் குளத்தையும் அருகில் வீற்றிருக்கும் ஐராவதேசுவரர் ஆலயத்தையும் கண்டோம்."

"அங்கு நான் குறிப்பிட்டிருந்தபடி பெரிய ஆலயம் கட்டுவதற்கான அமைப்பு உள்ளதா?"

"இருக்கிறது மன்னா! ஆனால், தஞ்சை பெரிய கோயில் உயரத்திற்கு அங்கு கட்டுவது சாத்தியமல்ல."

"அது நம் எண்ணமும் அல்ல! இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழன் இருக்கலாம் ஆனால் பெரிய கோவில் ஒன்று தான் இருக்க முடியும். வேறு வகையில் நாம் ஏதாவது புதுமை செய்ய வேண்டும்."

"நல்லது மன்னா! தஞ்சை கோயிலின் பிரம்மாண்டம் அதன் சிற்ப வேலைகளை மறைத்து விட்டது. சோழர் குடியின் சிற்பக் கலை வெளிப்படும் வகையில் நாம் இக்கோயிலைக் கட்டுவோம்."

"நல்ல யோசனை. மேலே கூறுங்கள்!"

"நிறைய தூண்கள் வைத்துக் கட்டினால் அவற்றில் இதிகாச காட்சிகளைச் சிற்பங்களாக உருவாக்கலாம். ஆலயத்தின் மண்டபத்தை மேலகடம்பூரில் உள்ளது போல் குதிரைகளும் யானைகளும் இழுத்துச் செல்லும் ரதம் போல் வடிவமைக்கலாம்."

"ஒன்று செய்யுங்கள், உங்கள் கற்பனையை ஒரு சித்திரமாக எழுதி வாருங்கள். என் மனதிலும் புதிர் போல் சில காட்சிகள் உள்ளன. அவற்றையும் சிற்பங்களாக வடிவமைக்க முடியுமா என பார்க்கலாம்."

"ஆகட்டும் மன்னா!எனக்கு விடை கொடுங்கள்!"

---------------------------------------------------------------------------------

அத்தியாயம் - 4

"வாங்க வாங்க! மாப்ள, சவுக்கியமா இருக்கியா?" - வரவேற்றார் சிதம்பரம்.

"இருக்கேன் மாமா. நீங்க நல்லா இருக்கீங்களா?" - அவரைத்தழுவிக்கொண்டான் ராம்.

"வணக்கம் மாமா! சவுக்கியமா?" - என்று சுமாரான தமிழில் வினவினாள் சென்தா.

"பேஷ்! நல்லா தமிழ் பேசறியேமா...வெரி குட்."

"மாமா, இது என்னோட Friend மங்கவர்ணன். From Philippines." - மங்கவர்ணனை அறிமுகப்படுத்தினான்.

"Hallo Sir!"

"Pleased to meet you! Do you speak Tamil?"

"No sir, I wouldn't claim so", என்று கூறிவிட்டுச் சிரித்தான் மங்கவர்ணன்.

"அவன் பேசினா புரிஞ்சிப்பான். பேசத் தெரியாது. அவங்க வீட்ல எல்லாரும் நல்லா தமிழ் பேசுவாங்க."

"நல்லது. நான் English பேசிக் கஷ்டப்படத் தேவை இல்லை பாரு!வாங்க கார்ல போயிட்டே பேசலாம்" , என்று காரை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார் சிதம்பரம். மூவரும் அவரைத் தொடர்ந்தனர்.

"மாமா! Peugeot arrange பண்ணிட்டீங்களா! Super!" - பூரிப்போடு ராம் கேட்டான்.

"நான் பண்ணலப்பா. இந்தியால Peugeot வர்றதில்ல. நீ Peugeot கிடைக்குமான்னு கேட்டன்னு உங்க அப்பாக்கிட்ட சொன்னேன். அதுல சிங்க உருவம் பொறிச்சிருக்கும்னு சொல்லி, "நான் நெனச்சபடியே நடக்குது"ன்னான். யாரோ ஒரு சிலோன்காரர புடிச்சி வாங்கிட்டு வந்திட்டான். உனக்கு ஏதாவது புரியுதா?"

"இல்ல மாமா. எனக்கு Parisல Peugeot ஓட்டிப் பழக்கம் ஆயிட்டதால கெடச்சா பரவால்லனுதான் கேட்டேன். அப்பா இன்னும் அப்படியேதான் இருக்கார் போல."

"ஆமாம்பா. இப்போலாம் அதிகமா பேசறது இல்ல. இன்னைக்கு மருமக வரால்ல, பேசறானான்னு பாப்போம்."

சிதம்பரமும் சென்தாவும் முன்னிருக்கையில் அமர, ராம் மற்றும் மங்கவர்ணன் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்தனர். சென்தா கையில் ஒரு தமிழ் புத்தகம் வைத்திருப்பதைக் கண்டார் சிதம்பரம்.

"என்னம்மா புத்தகம் அது?" என்றார் சென்தாவைப்பார்த்து.

"இது மாமாவுக்காக எடுத்துட்டு வந்தேன் மாமா. "இந்தோனேசியாவில் தமிழர்கள்" அப்படின்னு எங்க பெரியப்பா எழுதின புத்தகம்."

"மாமனாரை ice புடிச்சுருவ போலிருக்கே. அந்த அட்டைப்படத்த எங்கையோ பாத்த மாதிரி இருக்கு" என்றவாரு காரைச் செலுத்த ஆரம்பித்தார்.

அந்த அட்டைப்படத்தை அவள் ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டாள்.



"இதுவும் பெரியப்பா போட்டதுதான். அவர்கிட்ட இருந்த பழைய painting பாத்து போட்டது."

"நான் எதிர்பார்த்தத விட நல்லா தமிழ் பேசறியேமா!"

"இந்தோனெசியால எங்க தாத்தா பாட்டி எல்லாம் நல்லாவே தமிழ் பேசுவாங்க மாமா."

"பேஷ்! கல்யாணத்துக்குத்தான் என்னால வர முடியல! எனக்கும் உன்ன மாதிரியே ஒரு மக இருந்தா. சீதான்னு பேரு. அவ இருந்திருந்தா ராமுக்கு அவளத்தான் கட்டி வச்சிருப்போம். நாங்க எப்பயுமே குடும்பத்துக்குள்ளயே கல்யாணம் கட்டிக்கிறதுதான் வழக்கம்."

"'Senta'ன்ற பேருக்குக் கூட 'சீதா'ன்னு தான் மாமா அர்த்தம் - Javaneseல."

"அப்படியா! என்னோட மகளே வந்தாப்லதான்னு சொல்லு."

"ஆமா மாமா!" என்று சிரித்தாள்.

"நான் அவனுக்குத்தாம்மா மாமா. நீ என்னை அப்பான்னே கூப்பிடு."

"சரிப்பா."

வழியில் கடந்த கோயில்களைப் பற்றியும், கட்டிடங்கள் தெருக்கள் பற்றியும் ராம் மங்கவர்ணனுக்கு விளக்கிகொண்டு வந்தான்.

"எங்கள பத்தியெல்லாம் சொல்லிருக்கானா இவன்?" என்று சிதம்பரம் தொடர்ந்தார்.

"சொல்லிருக்காருப்பா. நீங்க சோழர்கள் வம்சம் அப்படின்றது பத்தி நிறைய சொல்லிருக்காரு.உண்மையாப்பா?"

"எனக்கு அதுல எல்லாம் நம்பிக்கை இல்லமா. ராமுக்கும் கூட இல்ல. இங்க இருந்தா மார்க்கண்டேயனோட சேந்து இவனும் அப்படியே ஆயிடுவான்னுட்டுதான் எங்க அண்ணன் இவன France கூட்டிட்டுப் போயிட்டாரு. மார்க்கண்டேயன்றது அவனோட உண்மையான பேர் கூட இல்ல தெரியுமோ! பழைய ஓலைச் சுவடியெல்லாம் படிச்சிட்டு பேர மாத்திக்கிட்டான். நாங்க எப்பவுமே பசங்களுக்குச் சிவபெருமான் பேரு வக்கிறதுதான் வழக்கம். இவனுக்குத்தான் முதல்ல ராம்னு பேர் வச்சான். எங்க Generationல இப்படி நடக்கும்னு ஓலைச்சுவடில போட்டிருக்காம். தாராசுரம் கோயில்ல கூட இதுக்குக் குறிப்பு இருக்குன்னுல்லாம் சொல்லி எதாவது உளறிகிட்டே இருப்பான். என் தங்கச்சி, அதான், உன்னோட மாமியார், ரொம்ப அவதிப்பட்டா அவன வச்சுகிட்டு. அவ அழாத நாள் இல்ல. எப்படியோ ராம்-அ France அனுப்பி வச்சோமே!"

பேச்சின் போக்கை மாற்ற நினைத்த ராம், பின்னாலிருந்து..."சிலோன் பிரச்சன இப்போ எப்படி மாமா இருக்கு?"..என்றான்.

"அதை ஏம்பா கேக்கற? ரொம்ப அராஜகம் பண்றானுங்க. அகதிங்க சாரை சாரையா வந்துகிட்டு இருக்காங்க பாவம்! MGR அவரால முடிஞ்சத செய்யறாரு. போன மாசம் கூட அனுராதபுரத்துல நிறைய பேர கொன்னுட்டாங்க. இப்போதான் Rajiv Gandhi பேச்சு வார்த்தைக்குக் கூப்டிறுக்காறு. பூடான்ல பேசப்போறாங்க. நல்ல விதமா முடிஞ்சா பரவால்ல" என்றவர், தனக்குத்தானே, "ஈஸ்வரா மனுஷனுக்கு நல்ல புத்திய குடுப்பா!", என்றார்.

---------------------------------------------------------------------------------

அத்தியாயம் - 5

"மன்னா! வறட்சிப்பகுதிகளுக்குத் தேவையான தானியங்களை அனுப்பி வைத்துவிட்டோம்."

"நன்று! மேலும் பல பகுதிகளில் இருந்து மக்கள் பிரதிநிதிகள் அமைச்சரைச் சந்தித்து வறட்சி நிலை வருவதற்கான அறிகுறிகள் இருப்பதாகக் கூறிச் சென்றுள்ளனர். நாம் துரிதமாக நடவடிக்கை மேற்கொள்ள வேண்டும். ஆக வேண்டியதைப் பாருங்கள். போய் வாருங்கள்!"

"வாருங்கள் மாமா!"

"ராஜ ராஜனே, வறட்சியைச் சாதகமாகக் கொண்டு பாண்டியர்கள் மக்களைப் புரட்சியில் ஈடுபடுத்த முயல்வதாக ஒற்றர்களிடம் இருந்து செய்தி வந்துள்ளது."

"அப்படியா!"

"இனி நாம் தாமதம் செய்வது நல்லதல்ல. குலோத்துங்கனையும் இளையவனையும் பல்லவராயருடன் விரைவில் அனுப்ப ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும். சில நாட்கள் அவர்கள் கடல் தாண்டி வசிப்பதுதான் நல்லது. முன்பே ஆலோசித்தது போல் குலோத்துங்கன் போர் பயிற்சிகள் முடித்துத் திரும்பும் வரை ராஜாதி ராஜனை பட்டத்து இளவரசனாக அறிவித்தல் நன்று."

"ஆகட்டும் மாமா. தேவையான ஏற்பாடுகளைக் கவனியுங்கள்."

---------------------------------------------------------------------------------

அத்தியாயம் - 6



ராம், சென்தா, மங்கா, மார்க்கண்டேயன் நால்வரும், தாராசுரம் கோயிலில் இருந்தனர். புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டே சில குறிப்புகளும் எடுத்துக் கொண்டிருந்தான் மங்கா. ராம் அவனுக்கு உதவிக் கொண்டிருந்தான். அவர்களிடமிருந்து பத்து அடி தொலைவில் மார்க்கண்டேயன் தன் மருமகளுக்குச் சோழ வரலாற்றை விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.




"What animal is this?" என்று குறிப்பு எடுத்தவாறே கேட்டான் மங்கா.

"This is 'Yaali'. It is a mythological animal. It supposedly represents a lion. You will find them in almost all temples of Tamilnadu. Of course, this temple has a lot of them."





"Wow, these sculptures are wonderful", என்று கூறிய மங்கா, தன் புகைப்படக் கருவிக்குத் தீனி கொடுத்தான்.











"These sculptures show stories from Indian epics like Mahabharatha, Ramayana, Sivapuranam. Have you heard of them?"

"Yes, I have heard of Ramayana for sure. In fact Mangawarna is one of the main characters in Ramayana."

"Really? I never knew that man. What character?"

"He is the younger brother of Ram - in Filipino Ramayana. I think the popular name is Lakshmana."

"Amazing man. So, we are brothers..huh?"

"சென்தா, இங்க பாருமா, நீ எனக்குக் குடுத்த புத்தகத்துல இருந்த படம். பேய் ஓட்டுற மாதிரியான கற்பனை இது. இதுக்குப் பின்னால ஏதாவது கதை கூட இருக்கலாம். இந்த தாராசுரம் கோயிலே இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழன் கண்ட கனவுல வர காட்சிகள்னு ஓலைச் சுவடிகள்ள இருக்கு."




"I see. Raam, look at this. This resembles the painting in the front page of my uncle's book.""

"இந்தக் கோயில்ல ஏதோ குறிப்புகள் இருக்கறதா சிதம்பரம் மாமா சொன்னார்", என்று மார்க்கண்டேயனைப் பார்த்து கேட்டாள் சென்தா.

"ஆமா.." என்று அவளையும் ராமையும் மாறி மாறிப் பார்த்தார். விளக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் இருந்தாலும் தயங்கினார்.

"எனக்குத் தெரிஞ்சத சொல்றேன்.. நம்புறதும் நம்பாததும் உன் இஷ்டம்...உங்க இஷ்டம்", என்று அவர்களைப் பார்த்துக் கூறி விட்டு, மங்காவை நோக்கி, "ஏம்பா மங்கா, உனக்குத் தமிழ்ல சொன்னா விளங்கும்ல?", என்றார்.

"Yes uncle, go ahead."

"இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழன் ஒரு பேரழிவு நடக்கப் போறதா கனவு கண்டான். கனவு முழுக்க சிங்கங்கள். யானைகளுக்கும் சிங்கங்களுக்கும் பெரிய போராட்டம் நடக்குது", என்று ஒரு சிற்பத்தைக் காண்பித்தார்.






"சிங்கத்த வாகனமாக் கொண்ட வீரன் ஒருத்தன் வந்து சோழ நிலத்த காப்பாத்துவான்னு மன்னன் நம்பினான்", என்று ஒரு சிற்பத்தைக் காட்டிவிட்டு ராமைப் பார்த்தார்.



" இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழனுக்கு அப்புறம் ராஜாதி ராஜன்னு ஒரு மன்னன் ஆட்சிப் பொறுப்பு ஏத்துக்கிறான். அவந்தான் இந்தக் கோயில கட்டி முடிச்சது. ஆனா அவன் இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழனுடைய மகன் இல்ல. அவனுக்கப்புறம் குலோத்துங்க சோழன் அப்படின்ற மன்னன் - அதாவது Third Kulothunga Chozhan - ஆட்சிக்கு வந்தான். அவன் தான் இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழனோட மூத்த மகன் அப்படின்னு சில ஆரய்ச்சியாளர்கள் சொல்றாங்க. இன்னொரு மகன் இப்ப இருக்கிற இந்தோனேசியாலயோ இலங்கைலையோ வளந்ததா சொல்றாங்க. என்ன பேர்னு தெரியல. அவனுடைய வம்சத்துல வந்தவங்கதான் எங்க குடும்பம் அப்படின்றது என்னோட ஆய்வுல நான் யூகிக்கிறது", என்று ஒரு தூண் அருகில் வந்து நின்றார்.




"இந்தத் தூண்ல எட்டு பக்கங்கள் இருக்கு. தன்னுடைய இறப்புக்குப் பிறகு எட்டு வருஷம் கழிச்சுத் தன்னுடய மகன் ஆட்சிக்கு வருவான்னு ராஜ ராஜன் நம்பினான். நமக்குக் கிடைக்கிற கல்வெட்டுகள வச்சு பாக்கறப்ப அப்படித்தான் நடந்ததுன்னு தெரியுது."

"இந்தச் சக்கரத்தப் பாருங்க. என்ன ஒரு அருமையான சிற்ப வேலைப்பாடு. இதுல முப்பத்தி ரெண்டு spokes இருக்கு. என்னோட கணக்குப்படி, spoke ஒவ்வொன்னும் இருபத்தி அஞ்சு வருஷத்த குறிக்குது. ராஜ ராஜ சோழன் இறந்து 800 வருஷம் ஆச்சு. அவன் வம்சத்த சேந்த ஒருத்தன் இப்போ இந்த மண்ண காக்க வரணும்."



"இப்போ ஒரு பேரழிவு வரப்போகுதுன்றீங்களா? என்னை யுகப்புருஷன்றீங்களா?", என்று கோபமாகக் கேட்டான் ராம்.

"அழிவு..சோழக்குடி மக்களுக்கு..சோழ நிலத்துக்கு. அது தாராசுர நிலமாவும் இருக்கலாம், இலங்கை நிலமாவும் இருக்கலாம். உன்னால ஏதாவது செய்ய முடியும்னு என்னால நம்பத்தான் முடியும். செய்யறது உன் கைலதான் இருக்கு. நீ யுகப்புருஷனா இல்லையான்னு தீர்மானிக்க வேண்டியது நீதான்."

"நீ ஒரு பத்திரிக்கைக்காரன். அதுவும் ஒரு மேல் நாட்டுப் பத்திரிக்கைல வேலை செய்யற. இலங்கைல பெட்ரோல் இல்ல. உங்க மேலை நாடுகளுக்கு இலங்கை ஒரு பொருட்டா இல்லாம போகலாம். ஆனா உங்க அப்பா இந்த மண்ல வளந்தவன். இவங்களுக்காக ஒரு சின்ன முயற்சியாவது செய்யற கடமை உனக்கு இருக்குன்னு தோணுச்சுன்னா, செய்."

"சோழ வம்சத்த சேந்தவன்றதுல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லாம இருக்கலாம். ஆனா உன்னால ஏதாவது செய்ய முடியுன்றதுல எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு" என்று கூறிவிட்டு வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்து விட்டார்.

மற்ற மூவரும் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றனர். அவர்கள் தலைக்கு மேலே சோழன் கனவில் தோன்றிய காட்சி ஒன்று சிற்பமாக நின்றது. சீதை, லட்சுமணனோடு ராமன் நிற்க, மார்க்கண்டேயர் அவர்களை ஆவலோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.



1987 - இரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு
-------------------------------------------------

** ஐ. நா.வின் மனித உரிமைக் கழகம் இலங்கையில் அமைக்கப்பட்டது.

** "The great living Cholas" என்ற பெயரில் கங்கைகொண்ட சோழபுரம், தாராசுரம், தஞ்சை கோயில்கள் "UNESCO world heritage" தலங்களுள் ஒன்றாகச் சேர்க்கப்பட்டன.

--

Post-script: After I wrote this article, my sister shared the link to an article written by her in 'The Hindu'. You may be interested to read this article about history based fiction.